'De enige optie is een borstvergroting'

‘Nee, dit wordt niet veel groter hoor, de enige optie is een borstvergroting’.

Vertelde de dokter mij.

17 jaar was ik en ten einde raad. Want iedereen had borsten behalve ik.

Zo voelde het.

Een obsessie was het. Ik bekeek en beoordeelde iedereen, jeetje wat een grote borsten, ok jij hebt wat kleinere borsten maar het past perfect bij jouw lichaam, bij ‘haar’ was het niet erg. Bij mij was het een drama.

Lelijk en klein.

Iedere zomer was het weer janken, met de hoofdletter J. Altijd nam mijn moeder me mee naar een wat duurdere lingeriezaak om een bikini te kopen, in de hoop dat zo’n duurder exemplaar een wat betere pasvorm had. En, ieder jaar was dat eigenlijk één grote teleurstelling.

Het enige dat ik wilde waren BORSTEN.

Ik was het helemaal zat om de boel telkens maar op te vullen met kipfileetjes, bukken met diezelfde kipfileetjes kon eigenlijk niet, want dan zag je ze zo zitten. Keek je er zo van de zijkant in en zag je wat ik ‘echt’ had.

HELEMAAL NIKS.

Twee platgeslagen mini pannenkoekjes. ‘Poffertjes’ dekt wellicht meer de lading.

Of, twee erwtjes op een plankje zoals er thuis werd gezegd. Lachen joh, niet dus.

Om te janken was het, dat deed ik dan ook met enige regelmaat. Janken omdat ik twee poffertjes had en de rest mooie grote bloemkolen. 

Dat gesprek bij de dokter viel zó tegen. Ik had gehoopt dat hij zou zeggen 'Meid, dat komt nog helemaal goed, je bent pas 17 jaar, jouw borsten doen er gewoon wat langer over, maak je niet druk.’

Maar helaas. Een borstvergroting was volgens de beste man ‘de enige optie’.

Ik weet nog dat ik toen dacht ‘Plastic in mijn lijf, nee dat nooit’.

4 jaar later zat ik tóch in de auto richting een kliniek, ik was die poffertjes hélémaal zat. 

Nu weet ik, niet de poffertjes was ik zat. Het gevoel dat die poffertjes mij gaven was ik zat, onzekerheid. 

En ik was al zo onzeker. Over veel.

Wat ik zei, welke kleding ik aan had, wat anderen mogelijk van mij vonden, was ik wel slim genoeg, knap genoeg enz.

Gek werd ik er soms van.

Die eeuwige onzekerheid, het bepaalde voor een heel groot deel mijn leven. 

Ik weet nog dat ik dacht ‘Als ik eenmaal borsten heb, is dat allemaal voorbij.’

Serieus. Dat dacht ik écht. 

Uiteindelijk besloot ik op mijn 21e dan maar borsten te kopen.

Zelfvertrouwen te kopen.

Van ‘Plastic in mijn lijf dat nooit’ naar 

‘Dan maar eerder dood door wellicht borstkanker, maar dan heb ik in ieder geval een fijn leven mét borsten gehad’. Dramaqueen :) I know.

Dat waren mijn gedachten destijds.

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn borstimplantaten eruit heb laten halen.

Een belangrijke les die ik heb mogen leren is dat zelfvertrouwen niet te koop is. 

Ik realiseerde me destijds al snel dat ik nu dan wel borsten had, maar eigenlijk nog steeds dezelfde gevoelens en gedachten had.

Mét een decollete, dat dan weer wel 🤣

Onzekerheid ontstaat uit de (negatieve) ervaringen die je hebt, deze ervaringen worden allemaal opgeslagen in je systeem. 

Ze bepalen voor een groot deel je manier van denken, oftewel je mindset. 

Door aan mijn mindset te werken en de ervaringen die (onbewust) in mijn lichaam zijn opgeslagen te verwerken, ‘innerlijk werk’ te doen heb ik die onzekerheid voor een groot gedeelte los kunnen laten.

Dat voelt zo bevrijdend.

21 jaar later ben ik dankbaar voor mijn poffertjes mét littekens en de les die ze me geleerd hebben❤️